سخن نویسنده

در دنیای مدرن امروز، گمشده‌ی انسان، درد است، زیرا به شکل غریزی در پی یافتن لذت بوده و به هر شکلی از درد و رنج می‌گریزد.

او می‌کوشد با ساختن لذت از دردها دور شود و با این کار بیشتر در این گرداب پرتلاطم فرو می‌رود. او همچون دیوانه‌ای از سایه‌ی خود می‌گریزد. غافل از اینکه سایه، جزئی از اوست. اگر شهامت به خرج دهد، بایستد و آرام گیرد، سایه کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود. چون این خصلت سایه است. بشر با فرار از سایه‌ی موهوم و غیرواقعی، به آن جانی ابدی می‌بخشد. دردها چیزی جز درگیری‌های ذهنی نیستند، این ما هستیم که به آنها هویت و قدرت می‌بخشیم.

بر اساس پژوهش و تجربه‌ی چندساله‌ام روی بیماران شخصیت و روانی، به عاملی اساسی در کلافگی و توهم‌زدگی بشر رسیدم و آن اصل کوردردی است.

من به عنوان درمانگر اگزیستانسیال و بالینی معتقدم دلیل اساسی رنج بشری در کوردردی و چشم‌پوشی از قدرت درد و رنج است. هر درد شاهراهی به سوی هشیاری و سلامت است. پذیرش، شاه‌کلید ورود به هر کدام از این شاهراه‌هاست. همان چیزی که همه از آن روی گردانیم. کوردردی و عدم دردآگاهی، معضل امروز بشر است. زمانی که به دردآگاهی برسیم خودبه‌خود سایه‌ی درد و رنج محو می‌شود.

داستان حاضر به اصل کوردردی و دردآگاهی در زندگی شخصیت اصلی داستان می‌پردازد که پس از سال‌ها تحمل رنج و مرارت، دست از تقلاهای بیهوده برای درست کردن شرایط بیرون از خود برداشته و در هشیاری و تواضع به باز کردن تک‌تک کوردردهای خود پرداخته و در ناباوری متوجه می‌شود؛ احساسات و رنج‌های سخت شده به نرمی تغییر ماهیت داده و به آگاهی و خِرد مبدل می‌شوند. آری او از کوردردی به دردآگاهی می‌رسد و نجات می‌یابد.

بهناز کولیوند

تابستان 1402